Scott Colley-Edward.Simon-Brian Blade (US) tiltle: Three Visitors music: Jazz release date: november 01, 2024 label: Ground Up Music promotion: Lydia Liebman Promotions © Rootsville 2024

Om te beginnen is er het idee dat muziek deze spelers voorbij het fysieke vlak brengt naar een plek van spiritueel inzicht. Dan is er het idee van invloed - hoe deze drie medereizigers verdwijnen in improvisatie die hen in staat stelt om de enorme reikwijdte van muzikale helden te bezoeken die hen zo diep hebben beïnvloed. Onderweg komen de opmerkelijk begaafde muzikale vrienden van Three Visitors - zoals de saxofonist Chris Potter en de zangeres, songwriter en muzikant Becca Stevens - langs voor hun eigen bezoeken.

Dan is er het speciale, bijna toevallige gevoel dat ontstaat wanneer dit trio bij elkaar kan komen - alsof ze elkaar bezoeken tijdens hun verlof van hun overvolle schema's. Deze mannen behoren tot de meest gerespecteerde en gewilde artiesten in de geïmproviseerde muziek, dus wanneer ze tijd vrijmaken voor Three Visitors, voelt de chemie gedenkwaardig, zelfs magisch. Bij hun terugkeer naar liveoptredens na de pandemie, zegt Colley: "Ik wilde uit mijn vel springen, want binnen de eerste paar noten wist ik dat dit op de een of andere manier in mijn DNA zit. Ik heb een connectie met deze jongens omdat ze muzikaal gezien zo’n lange geschiedenis hebben, binnen zoveel verschillende projecten.”

De zielsdiepe verwantschap van het trio, die hun optredens op deze nieuwe release definieert, gaat drie decennia terug, naar groepen met ook meesters als saxofonist David Binney en gitarist Adam Rogers. Dit was een van de beste — hoewel nog niet aangekondigde — generaties van de jazz, die adembenemende nieuwe hoogten bereikten in ensemblecohesie, avond na avond, in kleine zalen in de West Village.

Het was tijdens deze transformatieve periode in de tijdlijn van de jazz dat Simon, Colley en Blade hun unieke band als trio begonnen te ontwikkelen, opererend binnen kwartetten en kwintetten. Of zoals Blade het zegt: "Er was altijd — zelfs voordat we het wisten — het bestaan ​​van het trio als een micro-organisme binnen een grotere context."

Dus hoe definieer je de alchemie die je overal in Three Visitors hoort? Colley beschrijft hun akkoord graag als een van stille, gefocuste intensiteit en een soort creatieve telepathie; hij noemt ook trio's onder leiding van Ahmad Jamal en Bill Evans, en het triumviraat van Paul Motian, Joe Lovano en Bill Frisell, als toetssteen voor de missie van de band om te communiceren die woorden te boven gaat.
"Wat het echt speciaal maakt in deze groep is die waardering voor ruimte en interactiviteit op hoog niveau", voegt Simon toe, "een heel doelbewust en diepgaand luisteren dat plaatsvindt terwijl we improviseren."

Blade is het daarmee eens. "Ik denk aan ijzer dat ijzer scherpt", begint hij. "Zelfs als we vrij spelen, componeren we nog steeds en leunen we altijd naar elkaar toe - leunen we naar elkaar toe om het gesprek te laten plaatsvinden. Het is een voorrecht om dat vertrouwen met iemand te delen."
Dat opwindende gevoel van creatieve democratie kenmerkt ook het repertoire, dat bijdragen van alle drie de leden bevat. De esthetiek varieert van neo-soul-getinte jazz tot high-wire postbop tot de meest avontuurlijke gangen van de avant-garde.

Simons "You Are" is een onmiskenbare top op Three Visitors — een muzikale metafoor voor het proces van zelfverwerkelijking dat stijgt, stijgt en daalt zoals men dat doet op zijn reis naar vervulling. Een empathisch trio-optreden bereikt een hoogtepunt tijdens een krachtige tenorsolo van Chris Potter, onderbroken door opwindende pieken van orkestrale strijkers. "Mijn vrouw praat met me over 'de pen van een vaardige schrijver', en ik heb het gevoel dat Chris' inkt altijd stroomt," zegt Blade. "Hij houdt zich niet in, en dat is prachtig." Jana Dagdagan levert een gesproken vers dat Simon schreef — "een stem," zegt de pianist, "die schijnbaar uit een ander rijk komt en de kwaliteiten van het zelf vertelt."

Een ander ontroerend nummer van het project is "I Wanna Be With You", een samenwerking tussen Simon en Becca Stevens, die lead- en harmoniezang levert, evenals originele teksten die een liefde onderzoeken die zowel diep als onuitgesproken is. Het is een betoverend stuk, indrukwekkend divers in zijn invloeden en texturen, maar toch volledig verenigd in zijn emotionele kracht, tegelijk doordacht en sensueel. Blade en percussionist Rogério Boccato bieden gladde Braziliaanse ritmes; Simons toetsen zijn doordrenkt met het Caribische geluid van de steelpan; Stevens, zoals alleen zij dat kan, versmelt R&B, jazz, pop en hedendaagse folkvibes tot een zoet aangrijpende vocale uitvoering. "Wat ze met dit nummer deed", reflecteert Simon, "had ik me eerlijk gezegd niet eens kunnen voorstellen dat het zo mooi zou zijn geweest."

Simons openingsnummer, "Nostalgia", een trio-optreden dat naadloos wordt versterkt en geaccentueerd door strijkers, is een ander voorbeeld van zijn zeldzame vermogen om glans en melancholie te vermengen in één melodie. Het nummer draagt ​​een krachtige weemoed met zich mee die het gevoel van veranderende seizoenen kan oproepen.

"Veel van de composities die ik schrijf zijn vragen waarmee we kunnen spelen", zegt Colley, wiens serene, dwingende en melodieuze geluid Scott LaFaro kan oproepen. "En als trio proberen we het antwoord te bepalen." Deze nummers variëren van de elastische swing en duistere, uitnodigende harmonie van "Ellipsis" tot stukken die doorspekt zijn van kunstzinnige spanning, zoals "Far Rockaway", het titelnummer en "The Thicket", waarvan de mix van folkachtige directheid en geïmproviseerde openheid Paul Motian in gedachten doet denken. Andrew Hill's muziek, met name hoe het de jazzgeschiedenis oproept op persoonlijke, creatief gedurfde voorwaarden, is ook een geweldige referentie voor Colley's aanbod.

Blades prachtige ballad "Kintsukuroi", met zijn eenvoudige hartverscheurende melodie en wolkachtige ritmische benadering, ontleent zijn naam aan de Japanse kunst van het restaureren van gebroken aardewerk. De drummer ziet Kintsukuroi, met zijn focus op het creëren van schoonheid uit verval of vernietiging, als een waardige metafoor voor zowel het proces van geïmproviseerde muziek als het leven zelf: "Dit is de reis waar we op zijn, toch?" zegt Blade. "We krijgen wat klappen, maar ik denk dat we worden getransformeerd. En wat voortkomt uit die reparatie is iets zo verlossends, en zo'n nieuwe creatie van schoonheid."

In Three Visitors bouwen Simon, Colley en Blade steeds weer nieuwe schoonheid van de grond af op, nummer na intens gevoeld nummer.